Α) Η Ελλάδα, για μία μεγάλη και ορατή ιστορικά περίοδο, δεν πρόκειται να αποπεμφθεί από την Ευρωζώνη και άρα δεν πρόκειται να εξέλθει του ευρώ. Πέραν της ορατής αυτής περιόδου άλλωστε, πιθανόν να μην υφίσταται το ίδιο το ευρώ. Πρόκειται για μία απόφαση που έχει ληφθεί και η οποία έχει να κάνει με μία απλή εφαρμογή του νόμου περί κόστους. Η αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ κοστίζει περισσότερο από την παραμονή της. Στην απόφαση αυτή κατέληξε η Ουάσιγκτον και οι BRICS, δηλαδή η ομάδα των χωρών η οποία αυτή τη στιγμή διαθέτει άφθονη ρευστότητα. Βραζιλία, Ινδία, Κίνα, ακόμη και η Ρωσία. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν η Γαλλία (βεβαίως κι η Βρετανία, αλλά είναι εκτός ευρώ), οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου αλλά εσχάτως και το Βερολίνο. Μένουν κάτι λεπτομέρειες οι οποίες ακούν στο όνομα της Φινλανδίας, της Σλοβενίας, της Σλοβακίας, της Ολλανδίας κ.λπ. Αυτές οι χώρες βρίσκονται στη ζώνη επιρροής της Γερμανίας. Άρα το πράγμα ελέγχεται.
Β) Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει υπό την έννοια της εμφάνισης «Πιστωτικού επεισοδίου». Δύο είναι τα σενάρια περί της περικοπής της αξίας των ελληνικών ομολόγων. Το ένα αφορά «κούρεμα» κατά 20% και εντάσσεται στο πλαίσιο της απόφασης της 21ης Ιουλίου. Το ζητούμενο είναι το εάν θα υλοποιηθεί με τη σφραγίδα των Κοινοβουλίων των χωρών μελών της Ευρωζώνης αυτή η συμφωνία. Το παζάρι συνεχίζεται. Το δεύτερο σενάριο αφορά το λεγόμενο «Σχέδιο Β». Πατήρ του Σχεδίου είναι η κλειστή οικονομική ελίτ του Βερολίνου με επικεφαλής τον Βόλφρανγκ Σόιμπλε. Η γερμανική Καγκελαρία είναι διχασμένη ως προς αυτό το σχέδιο. Η Ουάσιγκτον το υποστηρίζει, όπως και ένα μεγάλο μέρος των BRICS. Το πρόβλημα ως προς το σχέδιο αυτό είναι η έκθεση μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών (γαλλικών κυρίως) σε ελληνικά ομόλογα. Θα χρειαστεί δηλαδή μία γενναία κεφαλαιακή στήριξη αυτών των τραπεζών. Για το λόγο αυτό η Ουάσινγκτον, οι BRICS και το ΔΝΤ πίεσαν αφόρητα και φαίνεται πως τα κατάφεραν να πείσουν το Βερολίνο για μία κολοσσιαία αύξηση των δυνατοτήτων της EFSF, του μηχανισμού στήριξης δηλαδή χωρών και τραπεζών εντός της δίνης της κρίσης χρέους. Το πλαφόν πλέον ορίζεται στα 2 τρις ευρώ.
Γ) Η υπόθεση «Ελλάδα» αποτελεί μέρος του γιγαντιαίου bras de fer μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης, δηλαδή της Γερμανίας. Στη Γενική Συνέλευση του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, φαίνεται πως επικράτησε το υπερατλαντικό μέτωπο. Θα δείξει αν αυτή η επικράτηση θα υλοποιηθεί ως προς τις λεπτομέρειες. Η Αθήνα εδώ και καιρό επένδυε σε αυτή την εξέλιξη και στην τελική επικράτηση της Αμερικής.
Δ) Η Ελλάδα για μία δεκαετία θα υποτιμάται ως προς το εργασιακό κόστος της αλλά και ως προς το συνολικό λειτουργικό κόστος του κράτους της. Εντός των επόμενων τριών ετών θα επιχειρηθεί η συρρίκνωση του κόστους του κράτους κατά 50%, συρρίκνωση η οποία συνεπάγεται τη δραματική μείωση σε ανθρώπινο δυναμικό των δημοσίων υπηρεσιών. Η κατάληξη αυτής της πορείας θα είναι η εξομοίωση του εργασιακού κόστους μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Στόχος αυτής της επιχείρησης θα είναι να διαμορφωθούν συνθήκες Ρουμανο-Βουλγαρίας. Στην οικονομική αργκό αυτή η πορεία αποκαλείται αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας.
Ε) Η μοναδική εναπομείνασα πολιτική δύναμη η οποία μπορεί να καταφέρει όλα τα παραπάνω και στη συνέχεια να εκμηδενιστεί πολιτικά είναι το ΠΑΣΟΚ. Έμπειρο στέλεχος της ΝΔ με μακρά πορεία σε κυβερνήσεις της Κεντροδεξιάς ξεκαθάριζε το Σαββατοκύριακο πως «ο Σαμαράς δεν είναι σε θέση να επιβάλει τη μείωση του Δημοσίου κατά 50%. Θα έχει απέναντί του όλο το Βαθύ Κράτος του ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά και την κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ έχει απέναντί του την κοινωνία και ένα μέρος του συνδικαλιστικού Βαθέος Κράτους με ολίγη Αριστερά». Υπ’ αυτές τις συνθήκες η ΝΔ δεν είναι ψυχασθενής ώστε να επιθυμεί τώρα την εξουσία.
Στ) «Ο Γιώργος Παπανδρέου θα προσφύγει σε εκλογές μόνο αν τον ρίξει η Κοινοβουλευτική του Ομάδα ή αν συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα 2 εκατομμύρια πολίτες». Αυτά είναι τα λόγια στενού του συνεργάτη, με τον οποίο η A.V. είχε μακρά συνομιλία το Σάββατο που μας πέρασε. Αν η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ δεν ανατρέψει το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, ο Παπανδρέου θα εξαντλήσει τη θητεία του. Η Τρόικα τον θεωρεί άλλωστε το «λιγότερο κακό» αυτή τη στιγμή, με δεδομένη την πολιτική στάση του Αντώνη Σαμαρά έναντι των Μνημονίων και των Δανειστών.
Ζ) Δεν θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Τα «τρωκτικά» του εθνικισμού στην Ελλάδα και την Κύπρο ας μαζευτούν και ας κοιμούνται ήσυχα, διότι δεν θα κληθούν να «τιμήσουν» οψίμως το χακί. Οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο απαγορεύουν στην Τουρκία να ελιχθεί πέραν ορισμένων θεατρικού περιεχομένου επεισοδίων. «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» για να αναλωθούν οι πετρελαϊκές εταιρείες σε «dog fights» ανοικτά του «Λεβιάθαν».
Ο πανικός δεν διασώζει τα Media
Στο πολιτικό σκηνικό, όπως έχει διαμορφωθεί αυτή την περίοδο, το Μαξίμου και η «ομάδα στήριξης του Παπανδρέου» εντός της Κυβερνητικής Επιτροπής, το Υπουργικό Συμβούλιο και ό,τι έχει απομείνει από την «Ιπποκράτους» κατέληξαν να μην υποστηρίξουν και άρα να μη στηριχθούν από τα παραδοσιακά συγκροτήματα Τύπου. Ως εκ τούτου, οι προβληματικές εκδοτικές επιχειρήσεις θα αναγκαστούν να διαχειριστούν μόνες τους την αδυναμία τους. Έτσι εξηγείται σε ένα μεγάλο βαθμό η στάση εκδοτών και ομάδων δημοσιογράφων οι οποίοι ακροβατούν μεταξύ μιας όψιμης «λαϊκής αγανάκτησης» –η οποία δεν πείθει, με αποτέλεσμα οι τηλεθεάσεις να καταρρέουν– και μιας εξ ανάγκης στήριξης των βάναυσων μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα προκαλεί ιλαρότητα. Αναμένονται σεισμικές δονήσεις στο άμεσο μέλλον και σε αυτό τον τομέα.
