Τη σημερινή εποχή, όπου η ψηφιακή επανάσταση είναι γεγονός, με πλειάδα
διαφορετικών συσκευών να διατίθεται στους καταναλωτές, προσφέροντας
ευκολίες και εξυπηρετήσεις σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας,
ένα χαρακτηριστικό είναι κοινό. Η αποθήκευση όλων αυτών των δεδομένων
που χειριζόμαστε καθημερινά.
Ως «δεδομένα» ή αρχεία ονομάζονται τα διάφορα βίντεο / ταινίες που έχουμε αποθηκευμένα ή κείμενα, φωτογραφίες, μουσική, παιχνίδια και γενικότερα οτιδήποτε βρίσκεται στη συσκευή μας. Υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, ταμπλέτες, media player είναι οι τυπικές συσκευές που μας περιβάλλουν και όλες αυτές έχουν την ανάγκη της αποθήκευσης.
Έτσι, νούμερα που απεικονίζουν το μέγεθος της χωρητικότητας, τα χρησιμοποιούμε ώστε να επιλέξουμε βάσει των αναγκών μας. Για παράδειγμα, ο μέσος χρήστης ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου ή ταμπλέτας καλύπτεται μια χαρά με χωρητικότητα 16 GigaByte (GB), ενώ κάποιος που θέλει να βλέπει περισσότερο ταινίες ή/και να παίζει videogames, θα πρέπει να προσανατολιστεί σε λύσεις των 32GB ή ακόμα και των 64GB. Αντίστοιχα, ο μέσος φορητός υπολογιστής διαθέτει χωρητικότητα που κυμαίνεται από τα 320GB έως και τα 500GB. Επίσης, ένας τυπικός επιτραπέζιος υπολογιστής έχει αποθηκευτικό χώρο από 1000GB (ή αλλιώς 1 TeraByte – ΤΒ) έως 3ΤΒ.
Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα και εδώ είναι το «σημείο – τοίχος» για όλες τις συσκευές, εδώ και δεκαετίες: ο χώρος ποτέ δεν είναι αρκετός (καθώς σταδιακά γεμίζει) και, ταυτόχρονα, το μέσο αποθήκευσης, με την πάροδο του χρόνου, αλλοιώνεται, ουσιαστικά καταστρέφοντας τα αποθηκευμένα δεδομένα. Η λύση, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ενδέχεται να έρθει μέσω του DNA.
Οι Τζορτζ Τσερτς και Σρι Κοσούρι, καθηγητής Γενετικής του Harvard Medical School και επιστήμων βιομηχανικής στο Ινστιτούτο Βιοϊατρικής Μηχανικής Wyss επίσης του Harvard, κατάφεραν να αποθηκεύσουν έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών (δεδομένων) σε ένα γραμμάριο DNA. Πόσο «τεράστιος» είναι αυτός; Περί τα 704 TeraByte (ΤΒ).
Τι εστί αυτό το νούμερο με απλά λόγια; Χρειάζονται γύρω στα 45.000 κινητά τηλέφωνα αποθηκευτικού χώρου 16GB, ή 28.000 δισκάκια Blu-ray των 25GB έκαστο, ή -τέλος- περί τους 233 σκληρούς δίσκους των 3TB ο καθένας (με συνολικό βάρος 151 κιλών περίπου), για να φτάσουν τα 704ΤΒ που «χώρεσαν» οι δύο επιστήμονες σε μόλις ένα γραμμάριο DNA!
Επιπλέον, τα οφέλη που προσφέρει το DNA, πέραν του απύθμενου σχεδόν αποθηκευτικού χώρου, είναι η μεγάλη αντοχή στον χρόνο: και εκατομμύρια χρόνια να περάσουν (για την ακρίβεια, έως και 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια), τα δεδομένα σας θα παραμείνουν ανέπαφα.
Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να παρακολουθήσετε τη λεπτομερή παρουσίαση του επιτεύγματος από τον καθηγητή Γενετικής Τζορτζ Τσερτς. Πού ξέρετε; Ίσως στο (εγγύς;) μέλλον να αρκεί μια σταγόνα ή μια μπίλια 1 γραμμαρίου DNA, για να μεταφέρουμε τα δεδομένα όλης της ψηφιακής ζωής μας...
Περισσότερες πληροφορίες:
http://hms.harvard.edu/content/writing-book-dna
Ως «δεδομένα» ή αρχεία ονομάζονται τα διάφορα βίντεο / ταινίες που έχουμε αποθηκευμένα ή κείμενα, φωτογραφίες, μουσική, παιχνίδια και γενικότερα οτιδήποτε βρίσκεται στη συσκευή μας. Υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, ταμπλέτες, media player είναι οι τυπικές συσκευές που μας περιβάλλουν και όλες αυτές έχουν την ανάγκη της αποθήκευσης.
Έτσι, νούμερα που απεικονίζουν το μέγεθος της χωρητικότητας, τα χρησιμοποιούμε ώστε να επιλέξουμε βάσει των αναγκών μας. Για παράδειγμα, ο μέσος χρήστης ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου ή ταμπλέτας καλύπτεται μια χαρά με χωρητικότητα 16 GigaByte (GB), ενώ κάποιος που θέλει να βλέπει περισσότερο ταινίες ή/και να παίζει videogames, θα πρέπει να προσανατολιστεί σε λύσεις των 32GB ή ακόμα και των 64GB. Αντίστοιχα, ο μέσος φορητός υπολογιστής διαθέτει χωρητικότητα που κυμαίνεται από τα 320GB έως και τα 500GB. Επίσης, ένας τυπικός επιτραπέζιος υπολογιστής έχει αποθηκευτικό χώρο από 1000GB (ή αλλιώς 1 TeraByte – ΤΒ) έως 3ΤΒ.
Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα και εδώ είναι το «σημείο – τοίχος» για όλες τις συσκευές, εδώ και δεκαετίες: ο χώρος ποτέ δεν είναι αρκετός (καθώς σταδιακά γεμίζει) και, ταυτόχρονα, το μέσο αποθήκευσης, με την πάροδο του χρόνου, αλλοιώνεται, ουσιαστικά καταστρέφοντας τα αποθηκευμένα δεδομένα. Η λύση, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ενδέχεται να έρθει μέσω του DNA.
Οι Τζορτζ Τσερτς και Σρι Κοσούρι, καθηγητής Γενετικής του Harvard Medical School και επιστήμων βιομηχανικής στο Ινστιτούτο Βιοϊατρικής Μηχανικής Wyss επίσης του Harvard, κατάφεραν να αποθηκεύσουν έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών (δεδομένων) σε ένα γραμμάριο DNA. Πόσο «τεράστιος» είναι αυτός; Περί τα 704 TeraByte (ΤΒ).
Τι εστί αυτό το νούμερο με απλά λόγια; Χρειάζονται γύρω στα 45.000 κινητά τηλέφωνα αποθηκευτικού χώρου 16GB, ή 28.000 δισκάκια Blu-ray των 25GB έκαστο, ή -τέλος- περί τους 233 σκληρούς δίσκους των 3TB ο καθένας (με συνολικό βάρος 151 κιλών περίπου), για να φτάσουν τα 704ΤΒ που «χώρεσαν» οι δύο επιστήμονες σε μόλις ένα γραμμάριο DNA!
Επιπλέον, τα οφέλη που προσφέρει το DNA, πέραν του απύθμενου σχεδόν αποθηκευτικού χώρου, είναι η μεγάλη αντοχή στον χρόνο: και εκατομμύρια χρόνια να περάσουν (για την ακρίβεια, έως και 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια), τα δεδομένα σας θα παραμείνουν ανέπαφα.
Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να παρακολουθήσετε τη λεπτομερή παρουσίαση του επιτεύγματος από τον καθηγητή Γενετικής Τζορτζ Τσερτς. Πού ξέρετε; Ίσως στο (εγγύς;) μέλλον να αρκεί μια σταγόνα ή μια μπίλια 1 γραμμαρίου DNA, για να μεταφέρουμε τα δεδομένα όλης της ψηφιακής ζωής μας...
Περισσότερες πληροφορίες:
http://hms.harvard.edu/content/writing-book-dna
