Τις τελευταίες ημέρες στη χώρα
επικρατεί αντιγερμανικό κρεσέντο. Από πολλές πλευρές τροφοδοτείται μια
ρητορική που σε γενικές γραμμές συγκλίνει στη διαπίστωση ότι η Μέρκελ
«δεν βοηθάει την Ελλάδα να σωθεί» και άλλα αντίστοιχα. Λες και η Μέρκελ
οφείλει να πολιτεύεται με βάση τις ανάγκες της Ελλάδας.
Πρόκειται για μια παράλογη στάση που καταλήγει στον αντιευρωπαϊσμό, η επικράτηση του οποίου θα οδηγήσει τη χώρα οριστικά στο γκρεμό. Σε αυτό το κλίμα συνέβαλε βεβαίως και η φανφαρόνικη στάση του Σαμαρά, το προηγούμενο διάστημα που κόμπαζε ότι όλα τα σφάζει κι όλα μαχαιρώνει. Ότι σε… δέκα μέρες έκανε όσα δεν έγιναν σε δέκα χρόνια. Και όταν τα βρήκε μπαστούνια στο Γιούρογκρουπ φόρεσε πλερέζες.
Είναι όμως τα πράγματα όπως παρουσιάζονται; Δικαιολογείται αυτό το αντιγερμανικό μένος; Ας το δούμε.
Κατ αρχήν δεν είναι ακριβές ότι η Γερμανία «δεν βοηθάει». Με τις πλάτες της Γερμανίας η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ, με τις ίδιες πλάτες έγινε μέλος της Ευρωζώνης, γερμανικά ήταν, κατά μεγάλο ποσοστό, τα λεφτά που δοθήκαν για υποδομές και έγιναν λούσα και καλή ζωή επί τριάντα χρόνια, γερμανικά είναι σε μεγάλο μέρος και τα δάνεια με τα οποία κρατιέται στη ζωή σήμερα η ελληνική οικονομία.
Ασφαλώς όλα αυτά δεν γίνονται για την ψυχή της μάνας τους. Έχουν συμφέρον, κερδίζουν από την Ελλάδα. Αλλά αν δεν κέρδιζαν γιατί να το κάνουν; Επειδή έχουμε ενδόξους προγόνους, ή επειδή είμαστε περιούσιος λαός όπως νομίζουν μερικοί; Έτσι αρθρώνονται οι διεθνείς και διακρατικές σχέσεις – τι να κάνουμε- το θέμα είναι να εξασφαλίζει κάποιος αμοιβαιότητα.
Δεύτερον, πώς είναι δυνατόν Έλληνες πολιτικοί να κατηγορούν την Μέρκελ ότι κάνει πολιτική για εσωτερική κατανάλωση στη χώρα της - λόγω των εκλογών- όταν οι ίδιοι είναι δάσκαλοι στο είδος; Να βγάλουν τη σκούφια τους να τη χτυπήσουν.
Τρίτον, για ποιο λόγο η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να σώσει – χωρίς να βάλει τους όρους της - την Ελλάδα- αν μπορεί να τη σώσει κανείς πλέον - όταν οι ίδιοι οι Έλληνες δεν το έκαναν τόσα χρόνια και πολλοί εξακολουθούν να αδιαφορούν και σήμερα; Από πού κι ως που είναι υποχρεωμένοι κάποιοι άλλοι να μας χρηματοδοτούν βρέξει χιονίσει; Γιατί θα μείνουμε στην Ευρωζώνη αν δεν έχουμε τα κριτήρια; Και σε τελευταία ανάλυση γιατί μια χώρα που βλέπει τους Έλληνες να καίνε τη σημαία της, να την αποκαλούν δύναμη κατοχής και τοκογλύφο, οφείλει να τους βοηθήσει;
Μήπως γιατί «αν πέσει η Ελλάδα θα πάρει μαζί της και την Ευρωζώνη», όπως με αφέλεια διακηρύσσει ο Τσίπρας μέχρι τώρα και πλέον φαίνεται προσχωρεί και κυβερνητική πλευρά; Γιατί η Ευρώπη να βοηθήσει ένα μέλος που πάει όλο και πιο πολύ στον αντί-ευρωπαϊσμό;
Κακά τα ψέματα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται πάντα να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Οδήγησε τη χώρα στα βράχια, έχασε τις ευκαιρίες που έδωσε η Ευρώπη, κατασπατάλησε τους κοινοτικούς πόρους, υπερδανείστηκε για να μοιράζει τα λεφτά σε ψήφους και σε τσέπες, όταν δεν πλούτιζε το ίδιο, τελικά οδηγήθηκε με τυφλοσούρτη και οικειοθελώς στο Μνημόνιο και τώρα παριστάνει τον θιγμένο, τον αδικημένο και τον οργισμένο. Με τυχοδιωκτικό τρόπο προσπαθεί να στρέψει την κοινωνία εναντίον άλλων για να μη στραφεί εναντίον του. Όχι μόνο όσοι κυβέρνησαν ή κυβερνούν, αλλά και όσοι θέλουν να κυβερνήσουν.
Πέντε γραμμάρια μυαλό χρειάζονται για να καταλάβει κανείς ότι δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για να ανοίξουμε – ή να διευρύνουμε - το αντιγερμανικό και κατ ουσίαν το αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Ό,τι κάνει η Μέρκελ το κάνει για τη χώρα της, όπως πρέπει να κάνει κάθε σοβαρός πολιτικός. Τη δουλειά της κάνει. Αυτό δεν δικαιολογεί μια κουτσαβακιστικη στάση από μέρους μας, που θα στρέψει και τον τελευταίο Ευρωπαίο εναντίον μας. Γιατί όσοι νομίζουν ότι οι Ευρωπαίοι τελικά θα ταχθούν υπέρ της Ελλάδας και εναντίον της Γερμανίας, είναι μακριά νυχτωμένοι.
Αν θα σωθεί η Ελλάδα δεν θα σωθεί επειδή θα της δώσουν και άλλα δάνεια, ούτε καν γιατί θα της χαρίσουν τα παλαιά. Θα σωθεί γιατί η ίδια θα πιστέψει στις δυνάμεις της, θα αξιοποιήσει τις δυνατότητες της και θα πειθαρχήσει συνειδητά η κοινωνία της σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης, σε όλα τα επίπεδα, το οποίο θα είναι δύσκολο και επίπονο. Όπως και αν θα παραμείνει στην Ευρωζώνη δεν θα είναι γιατί θα το αποφασίσει η Μέρκελ, ή οποιοδήποτε άλλος. Θα μείνει γιατί θα πληροί τα κριτήρια της ευρωζώνης.
Το περιεχόμενο του μνημονίου ως προσαρμογή της οικονομίας, της διοίκησης και της κοινωνίας στα πραγματικά τους μεγέθη, θα έπρεπε να έχει υλοποιηθεί από χρόνια στο μεγαλύτερο μέρος του. Η ανάθεση αυτής της προσαρμογής στην τρόικα, με μεθόδους εθνικής υποδούλωσης, δεν ακυρώνει την υποχρέωση που είχαμε να δημιουργήσουμε σύγχρονο κράτος με κανόνες και παραγωγική μηχανή.
Μόνοι τους οι Έλληνες έπρεπε να αλλάξουν. Να περιορίσουν οι ίδιες οι ελληνικές κυβερνήσεις τους μισθούς και τις συντάξεις τους, γιατί δεν μπορούσαν να τις χρηματοδοτήσουν, όχι να μοιράζουν αυξήσεις στους εργαζόμενους με δανεικά, για να κρύψουν τις παραχωρήσεις που έκαναν σε άλλους, ή να τους εθίζουν στην ανομία και την ατιμωρησία... Υπήρχαν οι πόροι για να δημιουργήσουν υποδομές και δίκτυα προστασίας, αντί να τροφοδοτούν την κατανάλωση. Ώστε σήμερα παρά τη μείωση του εισοδήματος τους οι πολίτες, να έχουν υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, πρόνοιας, συγκοινωνίας, ασφάλειας.
Βολεμένοι πάνω από όλους οι ίδιοι, διαπλεκομενοι και κατώτεροι του ρόλου τους όσοι κυβέρνησαν – τα πρόσωπα, όχι τα κόμματα- οδήγησαν στην χρεοκοπία και στην τρόικα, με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε. Αλλά αυτό δεν αλλάζει πλέον- και ας λένε διάφοροι ότι θα το καταργήσουν σε μια νύχτα. Το μνημόνιο και η τρόικα συνιστούν δεδομένη κατάσταση, πάνω στην οποία η χώρα ματώνει, αλλά και επιβιώνει ταυτόχρονα. Με αντάλλαγμα τις θυσίες των Ελλήνων, αν και όχι όλων.
Αντί να μας υποδεικνύουν ότι πρέπει να κόψουμε και το τελευταίο κλαδί που μας κρατεί, οφείλουν να οργανώσουν ένα εθνικό πρόγραμμα όχι με μπούρδες για σωτηρία κατόπιν ενεργειών τους. Με ρεαλισμό, ειλικρίνεια, εντιμότητα και στερήσεις από όλους- από όλους όμως. Να μην πληρώνουν το μάρμαρο οι ίδιοι και να υπάρξουν εγγυήσεις ότι από το ξεπέρασμα της κρίσης θα ωφεληθούν όλοι. Όσο αυτό δεν γίνεται οι πολίτες θα εξαγριώνονται δικαίως και παράλληλα θα πέφτουν θύματα της εύκολης προπαγάνδας όσων κρύβουν την αλήθεια και τους λένε ότι φταίνε οι άπονοι γερμανοί και ο σκληρός Σόιμπλε. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα για πολιτικούς ευρωπαϊκής χώρας.
Ωστόσο η ανάγκη θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κάποια στιγμή θα επικρατήσει η λογική και ο ρεαλισμός. Η Ελλάδα θα αποκτήσει σχέδιο ανάκαμψης – σε βάθος χρόνου πάντα- συνειδητοποιώντας, πέρα από μνημόνια και τρόικες, ότι ο άλλος δρόμος είναι να ξαναγίνει μια ανατολική περιφέρεια. Μακριά από την Ευρώπη και στο έλεος των πέριξ.
Επειδή πρέπει πάση θυσία να συμβεί το πρώτο δεν είναι ώρα να ξεκινήσουν καυγάδες με τους Ευρωπαίους ή τους Γερμανούς- καθώς άλλο αποκούμπι από την ιδιότητα του μέλους της ευρωζώνης δεν έχουμε. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Για αυτό και όσοι τα λανσάρουν βρίσκουν κάθε τόσο και ένα δράκο.
Πρόκειται για μια παράλογη στάση που καταλήγει στον αντιευρωπαϊσμό, η επικράτηση του οποίου θα οδηγήσει τη χώρα οριστικά στο γκρεμό. Σε αυτό το κλίμα συνέβαλε βεβαίως και η φανφαρόνικη στάση του Σαμαρά, το προηγούμενο διάστημα που κόμπαζε ότι όλα τα σφάζει κι όλα μαχαιρώνει. Ότι σε… δέκα μέρες έκανε όσα δεν έγιναν σε δέκα χρόνια. Και όταν τα βρήκε μπαστούνια στο Γιούρογκρουπ φόρεσε πλερέζες.
Είναι όμως τα πράγματα όπως παρουσιάζονται; Δικαιολογείται αυτό το αντιγερμανικό μένος; Ας το δούμε.
Κατ αρχήν δεν είναι ακριβές ότι η Γερμανία «δεν βοηθάει». Με τις πλάτες της Γερμανίας η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ, με τις ίδιες πλάτες έγινε μέλος της Ευρωζώνης, γερμανικά ήταν, κατά μεγάλο ποσοστό, τα λεφτά που δοθήκαν για υποδομές και έγιναν λούσα και καλή ζωή επί τριάντα χρόνια, γερμανικά είναι σε μεγάλο μέρος και τα δάνεια με τα οποία κρατιέται στη ζωή σήμερα η ελληνική οικονομία.
Ασφαλώς όλα αυτά δεν γίνονται για την ψυχή της μάνας τους. Έχουν συμφέρον, κερδίζουν από την Ελλάδα. Αλλά αν δεν κέρδιζαν γιατί να το κάνουν; Επειδή έχουμε ενδόξους προγόνους, ή επειδή είμαστε περιούσιος λαός όπως νομίζουν μερικοί; Έτσι αρθρώνονται οι διεθνείς και διακρατικές σχέσεις – τι να κάνουμε- το θέμα είναι να εξασφαλίζει κάποιος αμοιβαιότητα.
Δεύτερον, πώς είναι δυνατόν Έλληνες πολιτικοί να κατηγορούν την Μέρκελ ότι κάνει πολιτική για εσωτερική κατανάλωση στη χώρα της - λόγω των εκλογών- όταν οι ίδιοι είναι δάσκαλοι στο είδος; Να βγάλουν τη σκούφια τους να τη χτυπήσουν.
Τρίτον, για ποιο λόγο η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να σώσει – χωρίς να βάλει τους όρους της - την Ελλάδα- αν μπορεί να τη σώσει κανείς πλέον - όταν οι ίδιοι οι Έλληνες δεν το έκαναν τόσα χρόνια και πολλοί εξακολουθούν να αδιαφορούν και σήμερα; Από πού κι ως που είναι υποχρεωμένοι κάποιοι άλλοι να μας χρηματοδοτούν βρέξει χιονίσει; Γιατί θα μείνουμε στην Ευρωζώνη αν δεν έχουμε τα κριτήρια; Και σε τελευταία ανάλυση γιατί μια χώρα που βλέπει τους Έλληνες να καίνε τη σημαία της, να την αποκαλούν δύναμη κατοχής και τοκογλύφο, οφείλει να τους βοηθήσει;
Μήπως γιατί «αν πέσει η Ελλάδα θα πάρει μαζί της και την Ευρωζώνη», όπως με αφέλεια διακηρύσσει ο Τσίπρας μέχρι τώρα και πλέον φαίνεται προσχωρεί και κυβερνητική πλευρά; Γιατί η Ευρώπη να βοηθήσει ένα μέλος που πάει όλο και πιο πολύ στον αντί-ευρωπαϊσμό;
Κακά τα ψέματα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται πάντα να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Οδήγησε τη χώρα στα βράχια, έχασε τις ευκαιρίες που έδωσε η Ευρώπη, κατασπατάλησε τους κοινοτικούς πόρους, υπερδανείστηκε για να μοιράζει τα λεφτά σε ψήφους και σε τσέπες, όταν δεν πλούτιζε το ίδιο, τελικά οδηγήθηκε με τυφλοσούρτη και οικειοθελώς στο Μνημόνιο και τώρα παριστάνει τον θιγμένο, τον αδικημένο και τον οργισμένο. Με τυχοδιωκτικό τρόπο προσπαθεί να στρέψει την κοινωνία εναντίον άλλων για να μη στραφεί εναντίον του. Όχι μόνο όσοι κυβέρνησαν ή κυβερνούν, αλλά και όσοι θέλουν να κυβερνήσουν.
Πέντε γραμμάρια μυαλό χρειάζονται για να καταλάβει κανείς ότι δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για να ανοίξουμε – ή να διευρύνουμε - το αντιγερμανικό και κατ ουσίαν το αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Ό,τι κάνει η Μέρκελ το κάνει για τη χώρα της, όπως πρέπει να κάνει κάθε σοβαρός πολιτικός. Τη δουλειά της κάνει. Αυτό δεν δικαιολογεί μια κουτσαβακιστικη στάση από μέρους μας, που θα στρέψει και τον τελευταίο Ευρωπαίο εναντίον μας. Γιατί όσοι νομίζουν ότι οι Ευρωπαίοι τελικά θα ταχθούν υπέρ της Ελλάδας και εναντίον της Γερμανίας, είναι μακριά νυχτωμένοι.
Αν θα σωθεί η Ελλάδα δεν θα σωθεί επειδή θα της δώσουν και άλλα δάνεια, ούτε καν γιατί θα της χαρίσουν τα παλαιά. Θα σωθεί γιατί η ίδια θα πιστέψει στις δυνάμεις της, θα αξιοποιήσει τις δυνατότητες της και θα πειθαρχήσει συνειδητά η κοινωνία της σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης, σε όλα τα επίπεδα, το οποίο θα είναι δύσκολο και επίπονο. Όπως και αν θα παραμείνει στην Ευρωζώνη δεν θα είναι γιατί θα το αποφασίσει η Μέρκελ, ή οποιοδήποτε άλλος. Θα μείνει γιατί θα πληροί τα κριτήρια της ευρωζώνης.
Το περιεχόμενο του μνημονίου ως προσαρμογή της οικονομίας, της διοίκησης και της κοινωνίας στα πραγματικά τους μεγέθη, θα έπρεπε να έχει υλοποιηθεί από χρόνια στο μεγαλύτερο μέρος του. Η ανάθεση αυτής της προσαρμογής στην τρόικα, με μεθόδους εθνικής υποδούλωσης, δεν ακυρώνει την υποχρέωση που είχαμε να δημιουργήσουμε σύγχρονο κράτος με κανόνες και παραγωγική μηχανή.
Μόνοι τους οι Έλληνες έπρεπε να αλλάξουν. Να περιορίσουν οι ίδιες οι ελληνικές κυβερνήσεις τους μισθούς και τις συντάξεις τους, γιατί δεν μπορούσαν να τις χρηματοδοτήσουν, όχι να μοιράζουν αυξήσεις στους εργαζόμενους με δανεικά, για να κρύψουν τις παραχωρήσεις που έκαναν σε άλλους, ή να τους εθίζουν στην ανομία και την ατιμωρησία... Υπήρχαν οι πόροι για να δημιουργήσουν υποδομές και δίκτυα προστασίας, αντί να τροφοδοτούν την κατανάλωση. Ώστε σήμερα παρά τη μείωση του εισοδήματος τους οι πολίτες, να έχουν υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, πρόνοιας, συγκοινωνίας, ασφάλειας.
Βολεμένοι πάνω από όλους οι ίδιοι, διαπλεκομενοι και κατώτεροι του ρόλου τους όσοι κυβέρνησαν – τα πρόσωπα, όχι τα κόμματα- οδήγησαν στην χρεοκοπία και στην τρόικα, με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε. Αλλά αυτό δεν αλλάζει πλέον- και ας λένε διάφοροι ότι θα το καταργήσουν σε μια νύχτα. Το μνημόνιο και η τρόικα συνιστούν δεδομένη κατάσταση, πάνω στην οποία η χώρα ματώνει, αλλά και επιβιώνει ταυτόχρονα. Με αντάλλαγμα τις θυσίες των Ελλήνων, αν και όχι όλων.
Αντί να μας υποδεικνύουν ότι πρέπει να κόψουμε και το τελευταίο κλαδί που μας κρατεί, οφείλουν να οργανώσουν ένα εθνικό πρόγραμμα όχι με μπούρδες για σωτηρία κατόπιν ενεργειών τους. Με ρεαλισμό, ειλικρίνεια, εντιμότητα και στερήσεις από όλους- από όλους όμως. Να μην πληρώνουν το μάρμαρο οι ίδιοι και να υπάρξουν εγγυήσεις ότι από το ξεπέρασμα της κρίσης θα ωφεληθούν όλοι. Όσο αυτό δεν γίνεται οι πολίτες θα εξαγριώνονται δικαίως και παράλληλα θα πέφτουν θύματα της εύκολης προπαγάνδας όσων κρύβουν την αλήθεια και τους λένε ότι φταίνε οι άπονοι γερμανοί και ο σκληρός Σόιμπλε. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα για πολιτικούς ευρωπαϊκής χώρας.
Ωστόσο η ανάγκη θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κάποια στιγμή θα επικρατήσει η λογική και ο ρεαλισμός. Η Ελλάδα θα αποκτήσει σχέδιο ανάκαμψης – σε βάθος χρόνου πάντα- συνειδητοποιώντας, πέρα από μνημόνια και τρόικες, ότι ο άλλος δρόμος είναι να ξαναγίνει μια ανατολική περιφέρεια. Μακριά από την Ευρώπη και στο έλεος των πέριξ.
Επειδή πρέπει πάση θυσία να συμβεί το πρώτο δεν είναι ώρα να ξεκινήσουν καυγάδες με τους Ευρωπαίους ή τους Γερμανούς- καθώς άλλο αποκούμπι από την ιδιότητα του μέλους της ευρωζώνης δεν έχουμε. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Για αυτό και όσοι τα λανσάρουν βρίσκουν κάθε τόσο και ένα δράκο.
